viernes, 7 de mayo de 2021

Comentarios - As sete mortes de Leopoldo Pardo: Do caso que lle aconteceu

 Otra novela escrita en gallego, esta vez del orensano Jorge Emilio Bóveda. Se trata de un relato más o menos breve, ambientado en la ciudad de Auria, que recuerda a Orense como Vetusta a Oviedo en el caso de Clarín. Parece que Auria es el universo creado por el autor para dar vida a personajes recurrentes como este Leopoldo Pardo, agente de seguros, al que simpáticamente llama Leopardo, con el consiguiente conflicto con el jefe:

 -Se te puxeses en forma, igual che cambiaba a produtividade, Leopardo -cuspiu con descaro.

-Leopoldo, chámeme Leopoldo. Ou Leo se o prefire -retrucou lembrando que aquel era o alcume dos moi coñecidos, ou dos inimigos para facer mofa del.

-Pois iso, Leopoldo -remexendo a apócema cunha culleriña-. O día que sexas tan produtivo como Mariluz comezarei a chamarte Leo.

Para un lector como yo, con escasos recursos aún en este idioma, la obra se comprende perfectamente. El lenguaje es sencillo sin ser burdo y tanto la trama como la narración son lineales y claras. Además le incorpora enormes dosis de humor absurdo y sarcasmo, (la famosa retranca gallega) que lo hacen ameno. Y sin perder calidad literaria ni capacidad crítica. Algo que sólo le había visto hacer a mi querido Jorge Jimeno.

Leopardo, agente de seguros 007, acaba enredado en un proyecto maligno de un ricachón excéntrico, apodado Señor No, para conseguir 140 mil euros en una semana. Entre ambos personajes obtenemos una radiografía de la bajeza humana y sus miserias sin perder la sonrisa:

Os dous homes sentaron. Sieiro tirou unha botella de Escaleras de Empedrado, da bodega chilena Torres, e unha copa, e dispúxose a verter unha porción sen moita cerimonia nin coidado, comezando a falar.

-Nesta casa os negocios comezan cunha boa copa de viño -situando o recipiente fronte ao suposto convidado. A mesa, a diferenza da mesa de Reipérez, si estaba limpa e ordenada.

-Vostede non bebe, señor...? -mordeu a lingua porque case lle chama señor Non, e ergueu a copa ávido de mollar os beizos no caldo.

-Eu nunca bebo viño -sentenciou.

(...)

Leopardo pensou que sería aconsellable polo ben da operación económica non dicir nada sobre o viño, xa que lle sabía dun xeito neutro, non coma os viños de cartón do súper, que para el tiñan moita química, senón coma calquera viño do Ribeiro, ou do Barco de Valdeorras ou, facendo un esforzo, da Ribeira Sacra.

No puedo añadir mucho más, sino que leeré otros libros del autor (que también ha publicado ensayos y novelas escritas en castellano), para seguir conociendo las aventuras de este Leopardo, que pese a no ser 100% novela negra, tiene buenas dosis de misterio.  


No hay comentarios:

Publicar un comentario